Που οδηγείται τελικά η Ελλάδα; Τι μας επιφυλάσσουν;

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η Ελλάδα το 2010, εποχή κυβέρνησης Γ.Α. Παπανδρέου, αποδέχθηκε και υπέγραψε μια δανειακή σύμβαση, ερήμην των πολιτών και ερήμην του κοινοβουλίου, με την υπογραφή ενός υπουργού. Μια δανειακή σύμβαση που έμελλε να σημαδεύει έκτοτε την πορεία μιας υποτιθέμενης Ευρωπαϊκής ελεύθερης  χώρας, που στην πραγματικότητα είχε παραδώσει την κυριαρχία της σε ξένους δανειστές, έναντι του εξωτερικού της χρέους.

Τότε ήταν η χρονιά που η Ελλάδα κατέρρευσε πρωτίστως οικονομικά, για να φτάσει σήμερα σε επίπεδα ολοκληρωτικής κατάρρευσης, υπόδουλος των ορέξεων ξένων συμφερόντων και δη Γερμανικών. Ποια όμως θα είναι η επόμενη ήμερα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αν συνεχίσει και βαδίζει στα χνάρια που της έχουν σημαδέψει και ακολουθούν κατά γράμμα όλες οι Ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις; Σίγουρα δεν θα είναι η Ελλάδα του 2010.

Η επόμενη Ελλάδα, σε μια πρώτη προσέγγιση και πάντα όμως με δεδομένο τη σημερινή πορεία των πραγμάτων,  θα προκύψει με δεδομένα εντός της ευρωζώνης, αλλά η  προσαρμογή της θα βρίσκεται εκτός αυτής. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας θα έχει αλλάξει και ενώ θα γίνεται κατανοητό ότι η αντίθεση αριστερά-δεξιά δεν θα υπάρχει, όπως δεν θα υπάρχει και η αντίθεση κράτους και αγοράς. Και η εξήγηση είναι γιατί:

Σήμερα αυτό που οικοδομείται, το τραπεζικό κυρίως σύστημα με τις συνεχείς κεφαλαιοποιήσεις του δεν βρίσκεται υπό εθνικό έλεγχο αλλά υπό διεθνή. Η εμφανιζόμενη ακόμα ως Τράπεζα της Ελλάδας, αποτελεί και τυπικά υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι κύριες υποδομές της χώρας σιγά –σιγά ιδιωτικοποιούνται, δηλαδή στην ουσία και χωρίς να μας ενοχλούν οι λέξεις, απεθνικοποιούνται και περνούν στην ιδιοκτησία και στη διαχείριση ξένων κρατικών ή ιδιωτικών οργανισμών και εταιρειών.

Η διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία 20 ετία,  όποια κομματική κυβερνητική μορφή και αν είχε, απέτυχε στο να μπορέσει να διατηρήσει το ελληνικό Δημόσιο σαν τον βασικό μέτοχο τόσο ως μειοψηφία όσο και ως πλειοψηφία, πουλώντας στην ανάγκη το μάνατζμεντ σε ξένους.

Τι κατόρθωσαν όμως; Να παραχωρήσουν όλες τις  δομικές κρατικές επιχειρήσεις της χώρας και μάλιστα με αντίτιμο ξεπουλήματος σε ξένα συμφέροντα, αφήνοντας τα χρέη τους στο δημόσιο, επιβαρύνοντας έτσι το δημόσιο χρέος και τους Έλληνες φορολογούμενους. Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιες ελάχιστες πωλήσεις είχαν  καλλίτερα οικονομικά αποτελέσματα, παραχωρήθηκαν και αυτές χωρίς κανένα ανταποδοτικό όφελος για τους Έλληνες, καταγράφοντας έτσι μοναδικό επίτευγμα διαπραγμάτευσης.

Και φυσικά επειδή οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν χαλάνε τη συνταγή αυτή, οι ιδιωτικοποιήσεις με αυτόν τον τρόπο θα συνεχιστούν, αφού η ευρωπαϊκή κυριαρχία στη χώρα, που ας σημειωθεί ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ αλλά ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΑΙ και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη πίεση από την πλευρά των Ελλήνων, συνεχίζεται.

Όμως εκτός από τις επιχειρήσεις και τις άλλες οικονομικές δομές της χώρας, που απεθνικοποιούνται, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη διοίκηση της χώρας, χωρίς να μπορούν να δουν οι   πολιτικοί πόλοι του κομματικού κατεστημένου, τι ακριβώς συμβαίνει. Έτσι λοιπόν οι αρμοδιότητες των ανεξαρτήτων αρχών, ο διορισμός απευθείας από τις Βρυξέλλες ή ακόμη και της Φρανκφούρτης των γενικών γραμματέων στα υπουργεία, ήδη η αρχή έχει γίνει με τον γραμματέα Δημοσίων Εσόδων στο ΥΠ.ΟΙΚ, αλλά και οι κανόνες στη δομή του κράτους και της αγοράς φεύγουν από τις αρμοδιότητες των ελληνικών κυβερνήσεων και των επιλογών που έχουν στη διάθεσή τους. Και ενώ το κομματικό κυβερνητικό σύστημα στην κυριολεξία κονταροχτυπιέται για τη νομή μιας ανύπαρκτης εξουσίας ή μιας διαχειριστικής εξουσίας  εκτέλεσης των διαταγών της ΕΕ,  το σύστημα της ευρωζώνης κτίζει την επόμενη Ελλάδα, όπως αυτό επιθυμεί.

Και η Ελλάδα αναμένει τώρα την 3^η αξιολόγηση που κτυπά πλέον στην καρδιά της οικονομίας της χώρας. Αυτή η αξιολόγηση δεν έχει σχέση με τις προηγούμενες, γιατί δεν μετράει δημοσιονομικά μέτρα. Προδιαγράφει όμως  τις εργασιακές σχέσεις, τα όρια που θα μπορούν να κινηθούν τα συνδικάτα, την υποκατάσταση των ελεύθερων επαγγελματιών από εταιρείες, πολυεθνικές ή εγχώριες. Προδιαγράφει δηλαδή καθαρά το καθεστώς δουλείας των Ελλήνων.

Οι Έλληνες θα πρέπει να καταλάβουν που μας οδηγούν αν συνεχιστεί ο δρόμος που έχουν επιλέξει να κινούνται οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Δηλαδή στο μονόδρομο της ΕΕ και της ευρωζώνης, στο δρόμο του ευρώ. Το ζήτημα της λύσης και της εξόδου από αυτόν τον μονόδρομο, βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των Ελλήνων. Αν τους αρέσει αυτή η κατάσταση δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να στηρίζουν με την  απάθεια ή με τα αναθέματα τους αυτές τις κυβερνήσεις ή τις αντιπολιτεύσεις και να  δέχονται τα ψεύδη τους και τα παραμύθια τους. Αν θέλουν όμως να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση είναι καιρός να ενδιαφερθούν και να ενημερωθούν όσοι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει και άλλος εναλλακτικός  δρόμος.

Ένας δρόμος που θα φέρει στη διακυβέρνηση της χώρας μια Πατριωτική Δημοκρατική κυβέρνηση, που έχει σχέδιο απεγκλωβισμού από την ΕΕ και το ευρώ, σχέδιο για την ταχεία οικονομική ανάκαμψη της χώρας, σχέδιο που θα δίνει ρευστότητα στους πολίτες και συνεπακόλουθα στην αγορά, στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους εμπόρους, στους αυτοαπασχολούμενους. Σχέδιο καταπολέμησης της σημερινής φτώχειας αξιοποιώντας τις δημόσιες επενδύσεις, κάνοντας έργα που θα τονώσουν τη ζήτηση εργασίας και που θα βελτιώσουν τις υποδομές. Σχέδιο προστασίας της μητρότητας και του παιδιού, σχέδιο ενίσχυσης των καινοτόμων πρωτοβουλιών, ειδικά αν αυτές προέρχονται από νέους, σχέδιο που θα δώσει άλλα πρότυπα στην Παιδεία, με ενίσχυση του πατριωτικού φρονήματος και της πραγματικής μάθησης.

Και αν υπάρχουν πολίτες που φοβούνται και εκδηλώνουν το φόβο τους με την απόρριψη αυτών των σχεδίων και μάλιστα χωρίς σοβαρά επιχειρήματα, είναι  καιρός να περάσουν στην απέναντι πλευρά, και να έρθουν με τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες που πιστεύουν  στα σχέδια αυτά.

Με δυνάμεις που στηρίζονται στη δύναμη του λαού, που εργάζονται για το λαό, για να μεγαλουργήσει ο ίδιος ο λαός!

Ο Δ. Κυπριώτης είναι στρατηγός ε.α., μέλος της ΠΓ και Οργανωτικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.